شب یلدا بود. کلی اس ام اس تبریک اومد برام. منم به جای اینکه به مغز منگ زده فشار بیارم و از خودم سخن نغز بگم از روی تنبلی اس ام اس این یکی رو برمی داشتم فامیلی آخر اس ام اس رو پاک می کردم و اسم خودم را می گذاشتم و برای دوستان دیگه ارسال می کردم! (عجب کار پلیدی!)

میون اس ام اس ها یه اس ام اس از یه آقای دکتری اومد که کلی ما را خجالت زده کرد بابت اینکه ایشان به یاد ما بودند ولی ما حواسمون نبود. ولی این خجالت زدگی ما هیچ چیز از ارزشهای کار پلید فوق الاشاره کم نکرد و با آن اس ام اس بزرگوارانه ما همان کردیم که با دیگر اس ام اس ها کرده بودیم. ولی وقتی کلید ارسال را فشردیم ناگه دو دستی بر سرخود کوبیدیم! که ای وای که در اثر حواس پرتی اس ام اس کذایی را با نام خودم برای خود همان دکتر بزرگوار هم فرستادم!! 

در آن لحظه دوست داشتم زمین دهن باز می کرد و مرا می بلعید. آرزو می کردم ای کاش تا قبل از دریافت این اس ام اس یه شهاب سنگ به این ماهواره مخابراتی برخورد می کرد و جلو این فاجعه ی زیست محیطی را می گرفت.

ولی افسوس که هیچ یک از این آرزوها واقعیت نداشت و حقیقت این بود که من خودم را جلوی آن دکتر بزرگوار که با کلی بزرگواری ما را مورد الطفات خودش قرار داده بود ضایع کرده بودم. آخه رو هم خوب چیزیه بخدا. می گن ایران قانون کپی رایت را امضا نکرده ولی خداییش کسی فکر نمی کنه که در ایران سوت ثانیه اس ام اس معنوی آدم را به نام خودشون ثبت و به عموم ملت قهرمانپرور و بدتر از آن برای خود مولف سند می کنند!